یادداشت های پراکنده من
از هر دری سخنییادداشت های پراکنده من
از هر دری سخنیوبلاگ قبلی
قبل از وبلاگ کنونی در وبلاگ قبلی مطالبی نوشته ام که در آدرس زیر می توان به آن دسترسی داشت:
مزیت رنج
در ویدئوی زیر اکهارت توله توضیح می دهد که به طور طبیعی زندگی ما را به سمت زیبایی ها سوق می دهد به شرطی که مقاومت نداشته باشیم و بدانیم چگونه به رنج هایمان پاسخ مناسب بدهیم :
2-گزیده از کتاب 365 روز با مولانا
در ادامه نوشته قبلی در مورد مولانا ، گزیده هایی از کتاب 365 روز با مولا نا را در ادامه آورده ام:
درس 7 :
شاه بیتی که درس هفتم از این کتاب وجود دارد این است :
تا کنون کردی چنین ، اکنون مکن ،... تیره کردی آب ازین افزون مکن
و می فرماید ، بارزرین ، فساد روی زمین تیره کردن آیینه دل است که جمال حقیقت را پنهان می دارد.
درس 9 :
عقل آن است که همواره شب و روز ، مضطرب و بی قرار باشد از فکر جهد و اجتهاد نمودن از ادراک باری
درس 10 :
گفت دیگر بر گذشته غم مبر... چون ز تو بگذشت زان حسرت مبر
درس 14 :
مرا عهدی است با شادی که شادی آن من باشد
درس 16 :
فرشتگان را عقل داد
حیوانات را شهوت
و به آدمیان هم عقل و هم مشهوت
درس 17 :
یکی قلبی بیاراید .... تو پنداری که زر دارد...
درس 18 :
نظر به قدرت او دار و همواره خود را بیچاره می دان...
درس 20 :
تنها دل بر من نه .... بی تو به سر نمی شود ...
استفاده از شعر برای اثر بخشی بیشتر ارتباطات
بعضی حرف ها را مستقیم نمی توان گفت
و استفاده از شعر نوعی از بیان است که هم موزون و خوشایند بوده و هم می تواند اثر بخشی بیشتری داشته باشد:
مثلا اگر بخواهیم به دوستی بگوییم (یا بخودمان گوشزد کنیم) که به سر و وضع ظاهری خود رسیدگی کند ، شاید شعر زیر شعر زیبایی باشد:
اگر تو مست وصالی رخ تو ترش چراست، برون شیشه زحال درون شیشه گواست
یا شاید شعر زیر باعث شود که یادمان بماند که با هر کسی نشست و برخاست نداشته باشیم :
یک زمان صحبتی با اولیا ، بهتر از صد ساله طاعت بی ریا
همواره هم قرار نیست که حرف هایمان بوی نصیحت داشته باشد و ادبیات ما هم چنین نیست و گاهی هم با معشوق خود سر و کار داریم و با او دمخور هستیم ... استفاده از شعر در این حوزه هم خیلی زیبایی آفرین و لذت بخش جذاب است . مثلا زمان چت کردن با معشوق خود به جای آنکه مستقیم از او بخواهیم عکسش را برایمان بفرستند یا کمی برایمان حرف بزند ، ممکن است از شعر زیر استفاده کنیم :
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست ، بگشای لب که قند فراوانم آرزوست