روز هایی هستند که آنقدر خوب پیش میرود که دوست داری آن روز ها را با دور کند زندگی کنی.
مثل همین امروز که روز دوم از مدرسه زمستانی کوانتوم در دانشگاه صنعتی اصفهان بود.
لکچرها که یک به یک اجرا میشدند من با هر کدام از جملات اساتید محبوب و با سواد متوجه میشدم که چقدر کم میدانم از این علوم و با وجود این حس ناکامی از توجه کردن بیشتر و کمتر متوجه شدن، از درون خوشحال بودم که مفاهیم پیچیده ای را در حال شنیدن هستم.
با خودم میگفتم حالا این دوستان دارند فارسی میگویند و من چیزی متوجه نمیشوم، حدود دو ماه دیگر در آلمان که این مفاهیم را دارند به انگلیسی میگویند چه حالی خواهم داشت.
بعد با خودم میگفتم که خب در آن صورت کتاب های مرجع زیادی را مطالعه خواهم کرد و در سالن های مطالعه زمان زیادی را صرف خواهم کرد و در این افکار شناور بودم که جملا ت فارسی بعدی را از زبان دگتر عبدی یا محمدی یا کریمی پور میشنیدم.
دکتر واحدی شروع جذابی برای ارائه سخنرانی خود داشت و از تمثیل رنگ کردن الکترونها استفاده کرد و از مخرب بودن (اندازه گیری) در علم کوانتوم یاد کرد و به تدریج دارم متوجه میشوم که چرا مشاهده کردن در فیزیک کوانتوم اثر مخرب دارد. البته بر این باور هستم که دارم متوجه میشوم و یقین ندارم :)
***
با دوستان و اساتید خوبی در این سه روز آشنا شدم. بویژه دکتر اسدیان و دکتر محمدی و دکتر عبدی و دکتر کریمی پور که یک کانال تلگرام هم دارد.
دکتر پارسا نصب را فردا ملاقات خواهیم کرد.